HDR-televisie: een toekomstvisie

Christel  de Wolff 1206
High Dynamic Range, ook wel bekend als HDR, kennen we van urbex- en landschapsfotografie. Je ziet het begrip echter ook terug op beeldschermen. Het werkt echter totaal anders, hoe precies?

Je hebt misschien wel eens gehoord van de komst van HDR-video, maar wat is dat eigenlijk? We kennen HDR uit de fotografie, maar let op, dat is niet hetzelfde! Een HDR-foto maak je door met meerdere belichtingen te fotograferen. Je noemt dat ook wel ‘een belichtingstrapje maken’. Je hebt tenminste twee opnames nodig, eentje waarin de heldere delen goed te zien zijn en een waarin juist de schaduwen belicht zijn. Door deze samen te voegen wordt het helderheidsbereik gecomprimeerd en maakt de foto een realistischere indruk. Echter, de compressie van de lichte en donkere delen valt nog steeds binnen het SDR-bereik, het dynamische bereik wordt niet vergroot.

Bij HDR-video gebeurt dat wel: moderne videocamera's zijn in staat om een significant groter helderheidsbereik op te nemen zonder dat daar compressie voor nodig is. Er is een nieuwe standaard vastgesteld van 0.0005 tot 10.000 cd/m2 wat in feite betekent dat het bereik 100 keer groter is dan dat van SDR. De techniek van de videocamera's loopt echter voor op wat er op de huidige televisie- en computermonitors kan worden weergeven. Vastleggen in HDR-kwaliteit kan wel, Star Wars en dergelijke grote producties worden in HDR opgenomen. Dat soort camera's haal je echter niet zomaar in huis. Ze kosten tussen de drie ton tot een half miljoen.

Standaard kleurruimte

De term SDR viel al eventjes. Dat staat voor Standaard Dynamic Range, standaard dynamisch bereik. Het mooi en/of realistisch weergeven van een beeld gaat niet alleen over het kleurenspectrum, maar valt ook samen met het dynamisch bereik. Dat is het verschil tussen het donkerste en lichtste punt op een beeld dat een apparaat kan weergeven zonder kwaliteitsverlies. Apparaten met een standaard dynamisch bereik (SDR) kan slechts een helderheidsbereik reproduceren, van 0.05 tot 100 cd/m2. Dat is een klein bereik, ervan uitgaande dat de 'standaard' helderheid van onze natuurlijke omgeving 2000 cd/m2 heeft. Het menselijk oog heeft een veel groter dynamisch bereik en in de filmindustrie wordt geprobeerd om hier aan te tippen. Een poging daartoe is HDR-televisie. HDR-beeldmateriaal is niet alleen 4K, maar heeft ook een veel diepere zwartwaarde en helderdere witwaarde dan tot voor kort mogelijk was met SDR-apparatuur.

HDR-televisie nog niet algemeen verkrijgbaar

Hoewel het in de filmindustrie wel al kan, zijn er nog geen tot amper televisietoestellen op de markt die je kunt aanschaffen die echt HDR kunnen weergeven. Veel televisietoestellen houden ons voor de gek door trucjes toe te passen waardoor het lijkt alsof ze HDR aankunnen. Trucjes zijn bijvoorbeeld Local Dimming, waarbij het licht om een helder stuk tijdelijk wordt gedimd om het heldere stuk helderder te laten lijken…

Toekomstvisie voor HDR-televisie

Omdat de huidige televisietoestellen nog geen HDR-video kunnen weergeven, klinkt het alsof de technologie niet snel in de huiskamer zal verschijnen. Het kan echter sneller gaan dan je denkt. De Olympische Spelen van Japan worden in 2020 opgenomen én uitgezonden in HDR en ook Netflix laat al HDR producties maken. Het gros van de kijkers heeft hier met de huidige televisieschermen niks aan, maar het bewijst wel dat er grote ontwikkelingen op het gebied van film en televisieproducties gaande zijn én dat het binnenkort toch beschikbaar zal komen voor de mensen thuis.

Lees ook: Review EIZO ColorEdge CS2410

afbeelding van Christel de Wolff

Christel  de Wolff | Redacteur

Bekijk alle artikelen van Christel